Verloren hoop

Je kwam bij me binnen..mishandeld, mager en ondervoed
Echt niet enthousiast zoals een boxertje van 6 maanden wezen moet.
Het was liefde op het eerste gezicht
Ik dacht nog; 'ach een paar weken...dan is ze niet meer zo licht'
Binnen een paar dagen al won ik jouw vertrouwen
en wist je dat je altijd op ons zou kunnen bouwen.
Ik leerde jou als de liefste hond van de wereld kennen
en deed mijn best jou flink te verwennen.

Na een jaar naar de dierenarts heen en weer lopen
wist ik dat ik niet langer hoefde te hopen
dat jij ooit een mooie gezonde hond zou worden.
Het waren jouw nieren die er aan schorden...
Alleen nog maar speciaal dieetvoer mocht ik je geven
dat was niet leuk, maar alleen zó kon jij blijven leven.

Ook al bleef je gezondheid een beetje min,
je was een een zeer geliefd lid van ons gezin.
Gingen we lekker met zijn allen naar de hei
liep je aan één stuk door te rennen, je was gewoon altijd blij.
Maar ondertussen ging jouw ziekte alsmaar door
en nu staan de zaken er wel héél erg slecht voor.
Toen de dokter vorige week zei; "ze gaat al gauw dood"
dacht ik dat de wereld onder me vandaan schoot.
Mijn God, wat doet zoiets vreselijk zeer
heel binnenkort bén jij er gewoon niet meer.

Ik huil bijna dag en nacht
Er is niets dat de pijn verzacht.
Ik zorg zo goed mogelijk voor jou
laat je voelen dat ik heel veel van je hou
Maar ik kan het hele proces niet stoppen
dat is zó moeilijk te verkroppen...

Jouw einde is al ingeluid
elke dag ga je wat verder achteruit.
Veel mensen zeggen; "je moet haar een spuitje laten geven,
want wat heeft dat beest zo aan haar leven"
Maar de dokter zegt; "ze heeft nu echt geen pijn"
en even knuffelen vind je nog steeds heel fijn.
Ik weet het, ons afscheid is al heel dichtbij
ons samenzijn is bijna voorbij.....

Gisteren was je jarig.....je werd pas drie
het doet me zo'n pijn als ik je zo zie.
Van verdriet word ik soms ook heel boos
dan scheld ik je uit...terwijl ik je liefkoos.
Soms kijk je me aan met die grote lieve ogen
en dan moet ik de mijne gelijk weer drogen.
Je eet bijna niets meer, ik loop de hele dag achter je aan te leuren
me afvragend of het vandaag zal gaan gebeuren...

Ik haalde jou eigenlijk gewoon uit de goot
en nu flik je dit..en gaat gewoon dood...
Zo'n kleine 20 kilo weeg je nog maar
dit worden onze laatste uren met elkaar.
Ik probeer het uit te stellen...sta te trillen op mijn benen
maar één dezer dagen moet ik je het leven ontnemen.
Maar in mijn hart blijf jij voor altijd mijn Monty-hond
die ik de liefste hond van de hele wereld vond.

Blijf alsjeblieft nog een paar dagen leven
ik heb je nog zoveel liefde en kusjes te geven.....

Je vrouwtje

Geschreven op 06-01-1995