Onze laatste uren

Ik heb zojuist je halsband afgedaan
daarmee laat ik je vrij......vrij om te gaan...
Waar vandaan haal ik het recht
dat ik zo hard voor jouw leventje vecht.
Misschien wil jij het allang opgeven...
misschien wil jij wel helemaal niet meer leven...
Of wil je het juist nog wel?
Ben je blij dat ik het nog wat uitstel?

Als ik toch eens in jouw koppie kon kijken
kon je het me maar door iets laten blijken.
Lieverd, áls je wilt gaan...ga dan gerust
ik heb het je net nog toe gefluisterd en je zachtjes gekust.
Volgens mij ben jij dit leven écht moe
en ben je hard aan je eeuwige rust toe.

Maar wáárom moet ik nou toch over het tijdstip beslissen?
Ik ben egoïstisch, want ik wil je nog niet missen!
Moet ik nou vandaag de dokter bellen
of mag ik het nog één dagje uitstellen?
O Monty..hélp me toch met dit besluit
want ik kom er zelf gewoon niet uit!

Zorg wel dat je niet terwijl ik even slaap, mij verlaat
want ik wil bij je zijn en dat je in mijn troostende armen naar gene zijde gaat...

Je vrouwtje

Op 9 januari 1995 om 22.45 uur ben je heel zacht met behulp van
de dierenarts en gewoon thuis in mijn armen ingeslapen.
Wat zal ik je missen, boppert....