Op 25 april 2013 zijn we hier naartoe geweest. We hebben geen route van Natuurmonumenten gevolgd,
maar zijn gewoon op eigen houtje de boel gaan verkennen. 
Nou....dat was dus écht een ware survival en ik vond het eigenlijk helemaal niet zo leuk.
Ik was meer bezig om op te letten waar ik reed dat dat ik echt op de natuur kon letten.
Het was voor mijn lijf ook wel een 'aanslag' en ik kan het niemand aanraden.
Ik heb echt verschillende keren gedacht..waar ben ik aan begonnen?
Zonder mijn sterke man had ik echt muurvast komen zitten, niet meer vooruit en niet meer achteruit.
Maar in het Bergherbos zijn ook routes die wel geschikt zijn hoor en we gaan ook zeker nog een keer terug
en zullen ons dan beter voorbereiden.
Toch wil ik nu ook enkele foto's plaatsen, want het is er wél mooi en we hebben ook wel lol gehad.
We begonnen bij een leuk restaurantje 't Peeske, waar we later nog koffie gedronken hebben. Leuk terras!
Uiteraad was Binky ook mee en poseert even op het hek.
 |
Zich nog niet bewust van het feit dat hij zometeen woest door elkaar geschud gaat worden in de tas van de scootmobiel  |
Hieronder een beetje hoe het bos er uit ziet. Er zijn vele hellingen.
Als ik voorop reed was ik soms ineens zomaar 'uit het zicht'
Tja en toen ineens....wow....een steile helling met enorme boomwortels.Daar kon ik dus niet zomaar af rijden.
De boomwortels waren hoog en om en om...dus links en stukje verder rechts.
Ik vind het dan even niet echt leuk en Eric lacht alleen maar en zegt dat we het wel redden.
Dus ik ben afgestapt en heb hem het zware werk laten doen, want op die scoot blijven zitten was onverantwoord.
Dat ding weegt 140 kilo en als die kukelt kan ik hem echt niet houden hoor.
Vol spanning (en een beetje ontzag, maar dat hoeft hij niet te weten ) keek ik toe hoe hij dat gevaarte
heel behoedzaam stukje bij beetje naar beneden bracht.
Tussen het roepen door dat hij voorzichtig moest doen maakte ik wel wat foto's natuurlijk.
Uiteraard werd deze intensieve arbeid beloond. Een toekijkend roodborstje zong het hoogste lied.
Toevallig is dit toch wel zijn favoriete vogeltje dus het beestje poseerde echt een tijdje.
Plots hoorden we een zacht 'gepiep' dat steeds harder ging en uiteraard bleven we doodstil staan om
te kijken waar het geluid vandaan kwam.
Al vrij snel ontdekten we een boomklever met een gevangen prooi in zijn snavel die met een grote
omweg richting zijn/haar jongen ging, die het gepiep veroorzaakten.
We zijn er langere tijd blijven kijken en onvermoeibaar ging het af en aanvliegen met eten door.
Echt hele rare vogels daar!
Toen we het vrij donkere bos wat uitreden zag ik deze prachtige bosbessen (ik denk blauwe)
 |
En zo ineens stonden we bij een mooi open veld met een prachtig uitzicht. Hier zijn we even lekker gaan zitten met een boterhammetje. Zo konden we (ik vooral) even bijkomen van onze 'survivaltocht'  |
Daarvandaan reden we een stuk makkelijker weer terug richting 'Peeske en zagen we nog wat leuke dingen.
Toen we er bijna waren kwamen we nog langs een vijver met mooie begroeïng er om heen.
Aan de overkant (helaas wat ver weg) zat een bonte vliegenvanger. (links)
En in de vijver zelf tientallen schaatsenrijders (rechts)
Bij het Peeske keken we vanaf het terras waar we nog een kopje koffie dronken op een
mooie 'tuin' die overging in wilde natuur eigenlijk.
Er stroomde een klein beekje en dit kunstwerk met spechten stond er ook
Als alle spechten toch eens zo mooi stil zaten was het fotograferen een stuk makkelijker.
 |
Deze witte kwikstaart hipte vrolijk rond bij het beekje. Musjes en kool- en pimpelmeesjes vlogen af en aan. |
Dit was een dag waarin we eigenlijk niet echt heel erg veel gezien hebben, maar toch evengoed wel
plezier hebben gehad en dat is het belangrijkste.
Voor mij is zo'n rit niet bepaald ontspannend en ik moet dat ook echt wel enkele dagen bezuren.
Maar je leert ervan...de mogelijkheden en onmogelijkheden worden zo steeds duidelijker.
En zo kwam ook aan deze dag een mooi einde....
