Erti's plekje

                                                                                           

  Op zondag 27 mei...1e pinksterdag 2012 zijn we naar de Ankeveense plassen geweest. Dubieus of het bij het Gooi hoort of tóch weer net niet, maar ik vind eigenlijk toch van wel hoor.

Gewoon lekker met de scootmobiel en Eric op de fiets. Het was stralend weer, echt een warme dag met een temperatuur van rond de 28 graden. Voor mij met de Trophy 6 was het allemaal goed te doen. 

Er zijn ook wel stukjes bij die wat lastiger zouden zijn als het allemaal nat zou zijn door een aantal dagen regen. 
Maar over het algemeen goed te doen. 

Ik zal het even vernoemen bij de lastigere stukken waar het wat minder makkelijk gaat voor een rolstoeler. De met rood aangegeven route was onze heenweg en waar de gele stippen staan is de weg zoals we terug gereden zijn. We zijn pas om een uur of 2, half 3 van huis gegaan. Dus niet heel vroeg en best wel warm.

Bij nr. 1 zijn we gestart. Dat is in Hilversum op de Erfgooiersstraat tegenover de Stalpaertstraat , daar het bospad op gegaan en zo door bos en hei richting Natuurbrug Zanderij Crailo.
Gelijk als je dat pad oprijdt is het een stuk koeler, lekker onder de bomen en het lijkt alsof je in een andere wereld terecht komt. Het enige dat je hoort zijn vogels..je ruikt het bos en je raakt alle besef van tijd kwijt. (zo is het voor mij dus)
Daar vandaan zijn we gereden naar de Natuurbrug Zanderij Crailo (nr. 2), het grootste ecoduct ter wereld.
Je merkt écht niet dat je over een weg heen gaat. Wel hoor je soms dat er een trein rijdt, al hoor je dat nauwelijks.
Aan beide kanten is alles helemaal begroeid. Je kunt er ook met een rolstoel best overheen, maar dan heb je een stevige duwer nodig vanwege de helling die er in zit. 

Vanaf nr. 2 ga je dan rechtsaf als je van de natuurbrug komt, steekt de Bussumergrintweg over en gaat door het Spanderswoud over een behoorlijk pad. Het is allemaal goed te doen, ook met een rolstoel.
Het is er schitterend, wat een gekwetter van vogels. Na het Spanderswoud zijn we het Ankeveense pad op gereden.
Dat is niet echt fijn rijden...erg oncomfortabel. Met een rolstoel zou ik het ook niet echt aanraden, want het zit
vol hobbels en hier en daar een keitje/steen. Je wordt zomaar gelanceerd hoor uit je rolstoel!
Maar wél heel mooi, met prachtige doorkijkjes.  

Op een gegeven moment zette Eric even de fiets neer en ging wat dichter naar een plas water toe.
Ik reed langzaam verder maar het duurde zo lang dat ik maar terug gereden ben en toen riep hij dat ik moest komen.
Hij was met 2 takken in het water aan het klooien en vertelde me dat hij me wat heel moois wilde laten zien.
Mooi...maar wel morsdood. Eindelijk had hij het beest op het droge en het bleek een prachtige zoetwaterkreeft te zijn.
Ik heb geen idee of dit een aparte soort is en of hij veel in ons landje voorkomt, maar hij was mooi rood.  

Eric heeft hem met 2 stokjes neergelegd en ook gedraaid zodat ik vervolgens deze foto's kon maken.
Dit had ik nog nooit gezien.  

Na het Ankeveense pad zijn we de Herenweg op gegaan. Dit is eigenlijk gewoon de rand van de bebouwde kom, met een zeer breed fietspad langs de weilanden/ landerijen. Het is geen drukke weg, tenminste..niet toen wij er reden dus.

Ineens zie ik iets vanuit mijn linker ooghoek en stop abrubt en roep Eric. Jaja...ik zag een....zwarte zwaan!! Wow..ik was helemaal blij, al zat hij best wel ver weg. Het was bloedheet op dat fietspad, zo midden in de brandende zon en dat hield mijn geliefde echtgenoot niet zo lang vol. Ik hoopte dat die zwaan meer mijn richting op zou komen, maar dat vertikte hij dus. Uiteraard ben ik maar weer door gereden, want Eric begon langzaam weg te smelten.

Vervolgens zijn we een stuk verderop het Bergse Pad opgereden. Na de bocht aan het eind van nr 4 en dan tot nr 5
Dan rij je echt langs de Ankeveense plassen met zijn kraakheldere water.

We werden verwelkomd door een stel hongerige babymusjes op een hek. De ouders vlogen af en aan om het kroost van voedsel te voorzien. Altijd erg aandoenlijk om te zien...

Aan weerzijden stonden de grassen (helmgras??)behoorlijk hoog en het pad werd steeds smaller. Het was niet altijd makkelijk om tegenliggers te passeren omdat ik toch wat breder ben dan een fietser. Al te ver de berm in kan ook niet, want aan weerszijden zit water en ik zag het ook niet zitten om daarin te kukelen. En natuurlijk moet je altijd oppassen dat je niet met blote benen in de brandnetels terecht komt! Het pad is verder goed begaanbaar, ook voor rolstoelers (als er geen dagen regen aan vooraf zijn gegaan, denk ik)  

Zo nu en dan waren er uitsparingen in de begroeiing en wow...dan zag je de prachtigste dingen. Even een plekje zoeken dan om de scoot en de fiets neer te zetten en wat plaatjes schieten. Toen we bij het eind van het pad kwamen stond daar in de bocht een prachtig huisje.

 

Het achtertuintje had vele kleurige en fleurige bloemen en werd dan ook druk bezocht door vlinders, bijen, hommels en allerlei zweefvliegen. Men moest daar afstappen omdat er aan de linkerkant een klein brugje zit waar je overheen moet. Wij hebben daar dus even 'geparkeerd', want er was zóveel moois te zien op dat plekje. Ook aan de andere kant van het huisje...

Er zaten veel citroenvlinders, maar die gingen steeds op de (ook gele) vrouwenmantel zitten wat meer achterin de tuin, dus die kon ik niet echt mooi op de foto krijgen. Dus dan maar deze aardhommel op een lupine, wat ook erg mooi is natuurlijk. 

Net over het bruggetje stopten we weer en tjonge, wat een idyllisch tafereel krijg je dan toch te zien. Een oud houten roeibootje ligt aangemeerd alsof er elk moment een boertje op klompen aan kan komen lopen om er in te stappen en even naar de buren te gaan of een visje voor het avondeten te gaan vangen.Of een jonge verliefde man, die zijn geliefde heel romantisch mee wil nemen voor een tochtje over het water op deze mooie eerste pinksterdag.(Hmm fantasie heb ik heus nog wel hoor) Je zal toch zo maar mogen wonen.....

Natuurlijk mag dan een plaatje van het huisje vanaf de andere kant ook niet ontbreken. Wij vonden het beiden erg mooi hoor. We zijn na het bruggetje rechtsaf gegaan. 

Je rijdt dan eigenlijk tegen de Spiegel- en Blijkpolderplas aan. Een water dat zeer bekend staat om zijn heldere water en érg geliefd bij duikers. Het pad is ineens lekker breed en goed te bewandelen, fietsen of met een rolstoel begaanbaar. 

Er is ook een strandje, niet groot..wel mooi. Daar was het even wat drukker uiteraard, maar niet overdreven en we waren er ook zó voorbij. Aan de rechterkant had je prachtige doorkijkjes naar het stille gebied van de Ankeveense plassen en bij nr. 6 zwommen schitterende zwanen rond. Een man en een vrouw, echt héél mooi:  

Dit zijn dus knobbelzwanen. Het is goed te zien welke de man is en welke de vrouw is in het voorjaar. De knobbel op de snavel van de man is duidelijk aanwezig en bij de vrouw een stuk kleiner.De rest van het jaar schijnt dit verschil minder duidelijk te zijn. Ook zag ik dat de vrouw veel lichtere poten heeft.

Het kostte wel wat moeite om de zwanen achter te laten. Het zijn ook zulke prachtige, statige dieren. Eigenlijk was ik blij dat ze van ons af zwommen op een gegeven moment, zo de schaduw in want anders blijf je gewoon maar foto's maken en kijken. 

Toch maar goed dat we doorgereden zijn, want een klein stukje verderop had een Fitis een nest met jongen. 
Bij nr. 7 op de kaart. Dat mooie kaartje heeft Eric trouwens weer voor me gemaakt...dank je wel, schat! 

Het nest hebben we niet echt kunnen zien, want dat zat in een grote stapel 'takkenbossen' op de grond en echt wel verscholen. Maar de aanvoer van het eten voor de kleintjes zagen we wél! 
En ook wel op welke plek het nest ongeveer zat hoor, want daar doken pa en ma steeds in.

 Leuk vogeltje, al vinden velen hem 'alledaags'. Bij elke lichtval lijkt hij er weer net anders uit te zien.
Het ene moment lijkt hij hoofdzakelijk bruin en dan ineens lijkt hij weer veel geler.    

Ik had ook mijn macro lens meegenomen, maar zo langs het water stond er best veel wind dus heb ik hem niet op de camera gezet. En dan ineens is er deze Bruine Korenbout (vrouwtje) die prachtig gaat zitten poseren en natuurlijk heb ik daar foto's van gemaakt, al had ik de macrolens er niet op zitten.

   

Bruine Korenbout - Libellula fulva Laat ik nu toch lezen dat dit dus een zeldzaam exemplaar is in Nederland! Ik heb het doorgegeven bij Waarneming.nl dus ik ben nu heel benieuwd of ik de goedkeuring krijg dat ik inderdaad een bijzondere libel (korenbout) op de foto heb gezet. Best even spannend en natuurlijk laat ik het weten als ik te horen krijg of mijn waarneming goed is of dat het er toch eentje is die er gewoon op lijkt. Maar och...zij blijft mooi toch? Ik vind het het een prachtig exemplaar in ieder geval! Inmiddels is mijn waarneming goedgekeurd, alleen is het geen vrouwtje maar een nog niet uitgekleurd mannetje!

Toen we bij nr 8 op de kaart kwamen zijn we terug gegaan.
We hadden daar naar rechts gekund, maar dat was meer een wandelpad en niet zo toegankelijk voor mijn scootmobiel. Dus dan maar terug toch? Het was mooi genoeg om er 2x langs te rijden hoor.
Je ziet toch elke keer wel weer wat anders, want in de natuur staat niets stil eigenlijk. 

Bij nr.6 op de terugweg aangekomen naderde ik een bocht en vond dat een mooi gezicht dus daar moest ik even een foto van maken:

 Direct na de bocht riep Eric me ineens een bruggetje over waar we op de heenweg niet overheen waren geweest en daar was een prachtig uitkijkpunt over het water met 2 bankjes.
We hebben daar even wat gegeten enne..ik heb even 'gewildplast'...pff soms hou je het gewoon niet meer en ik krijg dan een blaasontsteking als ik het niet doe. Geen zorgen...ik laat geen troep achter hoor! 

Nog even wat mooie plaatjes van de waterlelie en een gele plomp die omgebogen was, waardoor ik even mooi in het hart kon kijken.   

Ok, we spraken af dat we een beetje door zouden rijden, want het was al 19.00 uur en er moest ook nog gegeten worden. Hmm tja, dat ging goed tót we weer op de Herenweg waren bij nr. 4...inderdaad...de zwarte zwaan.
Hij (of zij) zwom een stuk dichterbij met nog wat zon er op ook. Sorry hoor, maar dan kán ik toch niet door rijden?  

Wat een mooi, apart beest zeg... Ik heb geen idee of dit een man of een vrouw is en ook niet of ze dezelfde karakter eigenschappen hebben als de witte zwaan. Die zijn eigenlijk nooit alleen, maar ja hier in ons land is dit een exoot dus misschien ergens ontsnapt. Officieel komt de zwarte zwaan uit de richting van Australië. Ze hebben de langste nek van alle zwanensoorten en hij kan wel 6 kilo zwaar zijn. Een beetje afhankelijk van hoe het licht er op valt lijkt hij soms meer bruin dan zwart vind ik. De hals lijkt wel een berber tapijtje.

Ok...wat ik nu ga vertellen is misschien niet echt verstandig.....maar goed.....ik doe het tóch maar, gewoon omdat ik het zelf ook niet vergeten wil want we hebben vreselijk gelachen om onszelf..dus dat mag de lezer ook best doen. 

We waren weg gereden bij die zwarte zwaan en ineens pakt Eric mijn arm en zegt....stop.....kijk dáár...en wijst voor ons aan de rechterkant. Ik moet even mijn best doen om over/tussen de begroeiiing door te kijken en vraag wat ik zien moet. Dáár zegt hij...op dat hek! En ja hoor..ik zie het ook..een roofvogel..wauw...gaaf! 

Ik neem een foto en kijk de foto gauw terug, ik zeg ..wat is dat dan joh, hij heeft een hele witte baan over de vleugel.
Hij zegt...rij zachtjes naar voren en probeer dichter bij te komen.
Ok..samenzweerderig kijken we elkaar aan en ik knijp een heel klein beetje mijn gas in zodat ik geen geluid maak en buk een beetje zodat ik ongezien achter de begroeiing wat dichter bij kan komen.

Ik kijk achterom en Eric knikt...ja, maak vast een foto voor als hij wegvliegt als je nóg dichterbij komt.
Ik kijk door mijn camera, richt en.......neem een foto.....dat hij er op staat is me nu nog een raadsel, want ik begon gelijk te schaterlachen. Weer kijk ik om en roep de vogelspotter erbij....tja, ook hij moest natuurlijk vreselijk lachen toen hij zag dat de vogel niet weg kón vliegen! 

Jaja........lach maar gerust mee hoor. Bij ons duurde het ook even..

We zijn verder gereden en op het Noordereinde in 's Graveland zagen we een zwanen echtpaar met een mooi stel kleintjes. Helaas was het al lang kinderbedtijd geweest, want alle kleintjes sliepen..lekker warm op een kluitje. 

Door het gehobbel op de heenweg op het Ankeveense pad (nr. 3) besloten we anders terug te rijden.

We zijn terug gereden over het terrein van het bezoekerscantrum Natuurmonumenten wat zich op
Buitenplaats Boekesteyn bevindt.
Prachtig is het daar hoor en met de scootmobiel ook heel goed te berijden. (Ik heb al eerder een heel stuk hierover geschreven bij Pasen 2011)
Deze graspieper is een stukje met ons mee gelopen en was zelfs zo vriendelijk even (hmm 2 seconden) stil te staan.
    

Het pad ziet er mooi uit met de lange schaduwen van de bomen er overheen die het bijna omtoveren in een zebrapad. Als we een stukje verder op het pad naar rechts kijken zien we de voor ons vertrouwde televisietoren van Hilversum weer.

We rijden gauw verder weer terug door het Spanderswoud en zijn al gauw weer terug bij de Natuurbrug.
Als we het eind van de Natuurbrug naderen horen we hem weer......de zanglijster. Hij zit te zingen op dezelfde plek als toen we hier eergisteren reden. Prachtig in het laatste avondlicht dat zacht over de bomen strijkt.
Het is moeilijk om dit te 'vangen' in een foto...  Tja...het is weer iets over half 9 als we thuis komen, maar het was de moeite waard.